Πρώτα πρέπει να κατανοήσουμε τη διαδικασία χηλίωσης. Η χηλίωση είναι το αποτέλεσμα της χημικής δέσμευσης των ορυκτών με τα αμινοξέα με πολύ συγκεκριμένο τρόπο. Η χηλίωση εμφανίζεται κατά τη διάρκεια της πεπτικής διαδικασίας για να διευκολυνθεί η μεταφορά μετάλλων μέσω του εντερικού τοιχώματος, έτσι ώστε να μπορούν να χρησιμοποιηθούν σε όλο το σώμα. Τα αμινοξέα δεν είναι τα μόνα διαθέσιμα «χηλικά», αλλά είναι ιδανικά για μέταλλα. Το σώμα είναι πολύ αποτελεσματικό στην απορρόφηση μεμονωμένων αμινοξέων και η Albion έχει αναγνωρίσει το αμινοξύ γλυκίνη ως το προτιμώμενο μόριο για τη δημιουργία οργανικών χηλικών ορυκτών. Η γλυκίνη αναγνωρίζεται εύκολα και απορροφάται σε όλο το εντερικό τοίχωμα, και τα γλυκινικά χηλικά άλατα του Albion είναι στην πραγματικότητα αρκετά μικρά ώστε να μεταφέρονται απευθείας στα ίδια τα κύτταρα!

Ο χαλκός είναι ένα ορυκτό που βρίσκεται σε τρόφιμα όπως στα εντόσθια, στα θαλασσινά, στους ξηρούς καρπούς και σε κάποια προϊόντα δημητριακών. Ιστορικά χρησιμοποιήθηκε για την πρόληψη λοιμώξεων μετά από εγκαύματα.

Ο χαλκός εμπλέκεται σε πολλές από τις φυσικές διεργασίες του σώματος. Αποθηκεύεται κυρίως στα οστά και στους μύες. Το συκώτι ρυθμίζει την ποσότητα του χαλκού στο αίμα.

Ο χαλκός χρησιμοποιείται ως συμπλήρωμα για τη θεραπεία της ανεπάρκειας χαλκού και της αναιμίας που μπορεί να προκαλέσει αν και η έλλειψη χαλκού είναι πολύ σπάνια. Χρησιμοποιείται επίσης για τη νόσο Αλτσχάιμερ, την ακμή, την οδοντική πλάκα, την οστεοπόρωση και πολλές άλλες παθήσεις.

Όταν λαμβάνεται από το στόμα: Ο χαλκός είναι ασφαλής όταν χρησιμοποιείται σε ποσότητες όχι μεγαλύτερες από 10 mg ημερησίως. Ο χαλκός είναι πιθανώς μη ασφαλής όταν λαμβάνεται σε μεγαλύτερες ποσότητες.
Νεφρική ανεπάρκεια και θάνατος μπορεί να προκληθούν με μόλις 1 γραμμάριο θειικού χαλκού. Τα συμπτώματα της υπερδοσολογίας χαλκού περιλαμβάνουν ναυτία, έμετο, αιματηρή διάρροια, πυρετό, πόνο στο στομάχι, χαμηλή αρτηριακή πίεση, αναιμία και καρδιακά προβλήματα.

Όταν εφαρμόζεται στο δέρμα: Οι επίδεσμοι τραυμάτων που περιέχουν οξείδιο του χαλκού είναι πιθανώς ασφαλείς.

Εγκυμοσύνη και θηλασμός: Ο χαλκός είναι πιθανώς ασφαλής όταν λαμβάνεται κατάλληλα από το στόμα. Δεν πρέπει να καταναλώνονται περισσότερα από 8 mg χαλκού ημερησίως σε άτομα ηλικίας 14-18 ετών και όχι περισσότερα από 10 mg ημερησίως σε άτομα ηλικίας 19 ετών και άνω. Η λήψη χαλκού από το στόμα σε υψηλότερες δόσεις είναι πιθανώς επικίνδυνη.

Παιδιά: Ο χαλκός είναι πιθανώς ασφαλής όταν λαμβάνεται κατάλληλα από το στόμα. Τα παιδιά δεν πρέπει να λαμβάνουν περισσότερο από το ανεκτό ανώτερο επίπεδο πρόσληψης (UL) χαλκού. Το UL είναι 1 mg ημερησίως για παιδιά 1-3 ετών, 3 mg ημερησίως για παιδιά 4-8 ετών, 5 mg ημερησίως για παιδιά 9-13 ετών και 8 mg ημερησίως για εφήβους. Η λήψη χαλκού σε υψηλότερες δόσεις είναι πιθανώς επικίνδυνη ή και θανατηφόρα.

Ορισμένες κληρονομικές παθήσεις, συμπεριλαμβανομένης της ιδιοπαθούς τοξικότητας από χαλκό και της παιδικής κίρρωσης μπορεί να επιδεινωθούν από τη λήψη επιπλέον χαλκού.

Μέτρια αλληλεπίδραση:

Η πενικιλλαμίνη (Cuprimine, Depen) αλληλοεπιδρά με τον χαλκό.
Η πενικιλλαμίνη χρησιμοποιείται για τη νόσο Wilson και τη ρευματοειδή αρθρίτιδα. Ο χαλκός μπορεί να μειώσει την ποσότητα της πενικιλλαμίνης που απορροφά το σώμα και συνεπώς και τις επιδράσεις της.

Μικρή Αλληλεπίδραση:

Τα αντισυλληπτικά χάπια αλληλοεπιδρούν με τον χαλκό.
Τα επίπεδα χαλκού αυξάνονται στο αίμα κατά τη χρήση φαρμάκων αντισύλληψης. Η λήψη χαλκού μαζί με αυτά τα φάρμακα μπορεί να προκαλέσει υπερβολικά υψηλά επίπεδα χαλκού στο σώμα.

Για ενήλικες 19 ετών και άνω, η RDA είναι 900 mcg ημερησίως. Κατά τη διάρκεια της εγκυμοσύνης, το RDA είναι 1000 mcg ημερησίως και κατά τη διάρκεια του θηλασμού, το RDA είναι 1300 mcg ημερησίως. Στα παιδιά, η RDA εξαρτάται από την ηλικία.

Ο χαλκός είναι επίσης διαθέσιμος σε συμπληρώματα και έχει προστεθεί σε κάλτσες συμπίεσης και επιδέσμους τραυμάτων. Μιλήστε με τον γιατρό σας για να μάθετε ποιος τύπος προϊόντος και ποια δοσολογία μπορεί να είναι καλύτερη για μια συγκεκριμένη πάθηση.